*<<...به نام او که اگر حکم کند همه هستیم محکوم...>>*

بیا تا لیلی و مجنون شویم ،افسانه اش با من!

بیا با من به شهر عشق رو کن ،خانه اش با من!

بیا تا سر به روی شانه ی هم راز دل گوییم...

اگر مویت چو روزم شد پریشان،شانه اش با من!

سلام ای غم،سلام ای آشنای مهربان دل...

پر پرواز وا کن چون پرستو،لانه اش با من!

مگو دیوانه کو ؟ زنجیر گیسو راز هم وا کن...

دل دیوانه،دیوانه،دیوانه اش با من!

در این دنیای وانفسای حسرتزای بی فردا...

 خدایا عاشقان را غم مده!!!شکرانه اش با من!

مگو دیگر سمندر در دل آتش نمی سوزد...

تو گرمم کن به افسون،گرمی افسانه اش با من!

چه بشکن بشکنی دارد فلک در کار سر مستان...

تو پیمان بشکنی نشکستن پیمانه اش با من! 

گاهی خیال میکنم از من بریده ای...

بهتر ز من برای دلت برگزیده ای...

از خود سوال می کنم آیا چه کرده ام؟؟؟

در فکر فرو می روم از من چه دیده ای؟؟؟

فرصت نمی دهی که کمی درد دل کنم...

گویا از این نمونه مکرر شنیده ای...

از من عبور میکنی و دم نمی زنی...

تـــــنـــــهــــــا دلـــــم خــــــوش اســــــت،شـــــایــــــد نــــــدیــــــده ای...

عجب روزگاری

همش گریه زاری همش بی قراری
عجب روزگاری عجب روزگاری
نه روزجدیدی
نه صبح سپیدی
همش ناامیدی
تا چشمام و بستم یه گوشه نشستم
خودم رو میبینم که تنها و خستم
گذشتم گذشته آینده ای نیست
دیگه روز لبهام گل خنده ای نسیت
می خوام با همین روزگارم بسازم
نباید نباید خودم رو ببازم
همش گریه زاری همش بی قراری
عجب روزگاری عجب روزگاری
نه روزجدیدی
نه صبح سپیدی
همش ناامیدی
دلو برده دیگه دلم مرده دیگه
کم آورده دیگه کم آورده دیگه
تا چشمام و بستم یه گوشه نشستم
خودم رو میبینم که تنها و خستم
گذشتم گذشته آینده ای نیست
دیگه روز لبهام گل خنده ای نسیت
می خوام با همین روزگارم بسازم
نباید نباید خودم رو ببازم
دلم گریه می خواد من و برده از یاد
نمیاد نمیاد نمیاد
دلو برده دیگه دلم مرده دیگه
کم آورده دیگه کم آورده دیگه